Rapporteren met een geweten: Het tijdperk van de duurzaamheidsverwoording
Door Bert Breij
We leven in een tijd waarin de urgentie om klimaatverandering, biodiversiteitsverlies en sociale ongelijkheid aan te pakken niet langer genegeerd kan worden. Toch blijft één dringende vraag hangen: zijn bedrijven echt toegewijd aan het welzijn van de mensheid, of spelen ze een strategisch spel van groene beloftes en tactische PR?
Het nieuwste KPMG-rapport over verplichte duurzaamheidsrapportage in 2024 brengt indrukwekkende cijfers aan het licht. De meeste grote bedrijven hebben inmiddels ESG (Environmental, Social, and Governance)-indicatoren op hun radar. Ambitieuze doelen, zoals het verminderen van koolstofuitstoot en rapporteren over biodiversiteit, worden steeds meer de norm. Op het eerste gezicht klinkt dit als vooruitgang. Maar graaf een beetje dieper, en het plaatje voelt vaak oppervlakkig. Hoeveel van deze rapporten weerspiegelen werkelijke impact in plaats van pogingen om de reputatie op te poetsen?
Neem bijvoorbeeld de onthutsende bevinding uit het rapport dat slechts 12% van de bedrijven daadwerkelijk modelleert hoe klimaatverandering hun toekomst zal beïnvloeden. En hoe vaak horen we gedurfde verklaringen over koolstofreductiedoelen zonder een duidelijk plan om ze te bereiken? Deze hiaten ondermijnen het vertrouwen dat wij, als burgers en consumenten, zouden moeten hebben in de beloften van organisaties. Wat mij het meest opvalt, is het gebrek aan menselijkheid in deze verhalen. Duurzaamheidsrapporten staan vol met steriele data, ontdaan van empathie of verantwoording voor degenen die direct worden getroffen door inadequaat beleid—arbeiders, gemeenschappen en toekomstige generaties. Echte solidariteit met de mensheid vereist meer dan het stellen van doelen; het vraagt om het beschermen en versterken van kwetsbare groepen. Het lichtpuntje? Deze beweging lijkt onomkeerbaar. Steeds meer bedrijven realiseren zich dat echte duurzaamheid een kernwaarde moet zijn, geen randstrategie. De ware leiders zijn degenen die moed tonen—zij die eerlijk zijn over hun uitdagingen en zich inzetten voor transparantie. Zij stellen de norm voor betekenisvolle verandering.
Als samenleving moeten we meer eisen. Deze rapporten moeten verder gaan dan er goed uitzien; ze moeten daadwerkelijk bijdragen aan een betere wereld. Duurzaamheid mag geen strategie blijven—het moet een geweten worden. En dat geweten begint bij ons allemaal, door verantwoordelijkheid te nemen en bedrijven ter verantwoording te roepen. Alleen dan kan rapporteren met een geweten van aspiratie werkelijkheid worden.
