In mijn ontmoeting met jongeren en jongerenorganisaties word ik me steeds meer bewust dat oudere wijsneuzen zoals ik het zelfde doen als onze ouders. We gaan er vanuit dat de jongeren reddeloos verloren zijn. Zonder de bewegingen onder jongeren van binnenuit goed te kennen. Dat hoeft ook niet, want ze maken hun eigen wereld wel. Ook daar zijn nu allerlei groepen die op hun manier en ook hun eigen wijze van doen de solidariteit opzoeken.
Bijna van nature. Niet dat ze het woord kennen, maar het lijkt wel of het opnieuw geboren wordt. Bedacht wordt en ingevuld. De echte probleemmakers zijn de ouderen die hen van alles willen opdringen. Een uitdagende tekst? Reageer maar!
