Het idee van bestaanszekerheid voor iedereen gaat over het creëren van een basis waarop iedereen zijn dromen, nieuwsgierigheden en ambities kan nastreven – zonder zich voortdurend zorgen te hoeven maken over zijn loutere overleving.
Conservatieven verketteren alles dat naar collectiviteit zweemt terwijl een samenleving (samen-leven) nu eenmaal ondenkbaar is zonder bepaalde dingen ‘samen’ te doen. De verschillende experimenten met economische planning halverwege de twintigste eeuw waren collectivistisch, net als de Keynesiaanse economie. Tegenwoordig wordt de term vaak gebruikt in verband met identiteitspolitiek.
In de jaren 1960 kon je Milton Friedman horen waarschuwen dat de collectivistische dreiging in opmars was en dat “welzijn in plaats van vrijheid” “de dominante toon” was geworden – niet alleen in het Oostblok maar ook in de liberale democratieën van de wereld. Vandaag de dag waarschuwt de Daily Wire ons dat collectivisme “het meest gepromote thema is in cursussen aan de hoogst gerangschikte hogescholen en universiteiten van Amerika”. The National Review ziet het ondertussen welig tieren in de gelederen van een leiderschapsklasse die ernaar streeft om “groepsidentiteit tot de dominante categorie te maken in ons denken over en onze praktijk van de politiek”. Het Mises Institute beschouwt het moderne progressivisme als een “collectivistische, anti-individuele” filosofie die erop uit is om “de beschaving zelf te vernietigen”.
Collectivisme kan dus liberaal of socialistisch zijn, modern of postmodern, economisch of volledig losstaand van de materiële realiteit. Het is een plaag die de academische en politieke instellingen van Amerika infecteert en een gebrekkige pathologie die eigen is aan intellectuele en culturele elites. Hoewel het moeilijk is om hier een diepere samenhang in te ontdekken – als het progressivisme van de eenentwintigste eeuwse Ivy League en de USSR uiteindelijk op hetzelfde neerkomen, kunnen deze woorden net zo goed alles betekenen – is er toch een verenigend principe.
Rechts heeft collectivisme altijd gezien als de grote vijand van zijn nobelere tegenpool, “individualisme”. Links (zo gaat het verhaal) ziet het individu als ondergeschikt aan en gedefinieerd door de groep, terwijl conservatieven de soevereine en zelfbesturende persoon ophemelen, die in staat is om vrijwillige relaties aan te gaan met de mensen om hem heen zonder enige dwang.
(…..)
Hoe meer je je zorgen moet maken over waar je volgende maaltijd vandaan komt, wat er zal gebeuren als je ziek wordt, of dat er volgende maand wel een dak boven je hoofd zal zijn, hoe moeilijker het is om je als individu te ontplooien. Gekluisterd zijn aan het hamsterwiel van slijpend loonwerk, verlamd zijn door schulden of belaagd worden door eindeloze financiële zorgen is ook beroofd zijn van persoonlijke soevereiniteit en de noodzakelijke voorwaarden om van je leven te maken wat je wilt.
Het socialistische doel om deze voorwaarden voor iedereen veilig te stellen – onderdak, vrije tijd, economisch welzijn – gaat fundamenteel over het creëren van een basis waarop iedereen zijn individuele dromen, curiosa en ambities kan nastreven zonder zich voortdurend zorgen te hoeven maken over zijn louter overleven. Zo’n wereld kan echter alleen bereikt worden door het soort sociale samenwerking dat conservatieven als “collectivistisch” afschilderen: openbare huisvesting, onderwijs en kinderopvang; gratis en universele gezondheidszorg; economische herverdeling; wijdverspreide sociale investeringen in gedeelde goederen.
In de kale opvatting van vrijheid van rechts is elk van deze zaken de vijand van individuele autonomie en zelfbestuur. In onze eigen veel rijkere opvatting als socialisten zijn ze de collectieve middelen waarmee iedereen minder tijd hoeft te besteden aan het leven en meer tijd heeft om het echt te leven.
bron:/lees hier het hele essay in het Engels: https://jacobin.com/2024/04/collectivism-individualism-socialism?mc_cid=b8db485049&mc_eid=b80ea1922d
