Ik lees je column op de website van Fair trade International over jouw zorgen in verband met de ruk naar rechts die er lijkt aan te komen in de verkiezing van het Europese Parlement. Ik deel je zorgen en ik hoop dat onze bange voorgevoelens niet bewaarheid worden. Want Fair Trade wil eerlijke prijzen voor kleine boeren van over de hele wereld in de handel met de Europese consument. Wie kan daar nou tegen zijn? Eerlijke wereldhandel tussen producenten en consumenten van voedsel is een kwestie van internationale solidariteit.
Ik vind dat wij – mensen zoals jij en ik met een mooie baan en een gelukkig leven – best wat meer voor onze boodschappen kunnen betalen maar ik spreek daarin niet namens iedereen in Europa want ook hier heeft een toenemend aantal mensen moeite om het einde van de maand te halen met zijn of haar salaris. Dat maakt een aantal van hem teleurgesteld in hun volksvertegenwoordigers en het gevolg is dat zij niet meer gaan stemmen of anders heel erg rechts stemmen. En als de politici waarop zij stemmen worden gekozen, ziet het er inderdaad niet best uit voor activistische organisaties zoals Fair Trade International die mede afhankelijk steun van subsidies.
De enige manier om dat te voorkomen is door te zorgen dat fair trade in de handel tussen het rijke westen en de rest van de wereld gepaard gaat met fair pay en fair treatment binnen het rijke westen. Dat is de manier om de populisten de wind uit de zeilen te nemen.
Hier de column van Sophie:
Door Sophie Aujean, directeur Global Advocacy, Fairtrade International
Ik slaap niet goed. Ik lig ‘s nachts veel te woelen en te draaien omdat ik geobsedeerd ben door de campagne voor de verkiezingen van de Europese Unie. Ik maak me zorgen over de geopolitieke spanningen, het vooruitzicht van een extreemrechts Europees Parlement en het verzet tegen de Green Deal. Ik kan niet stoppen met nadenken over wat dit zal betekenen voor ons bij Fairtrade International en de mensen die we vertegenwoordigen.
Dit is een groot, belangrijk jaar, het is een verkiezingsjaar voor de EU. De verkiezingen voor het Europees Parlement, die worden beschouwd als de grootste transnationale stemming ter wereld, worden gehouden van 6 tot 9 juni, en er staat zoveel op het spel als het gaat om mijn werkgebied: mensenrechten en duurzame ontwikkeling. Het volgende leiderschap van de EU staat voor de uitdaging om van ambitieuze wetten op het gebied van klimaat en duurzaamheid over te gaan op de handhaving ervan, en dit moet gebeuren in een context waarin velen zich uit politieke spelletjes tegen de Green Deal verzetten.
De regeringen van de lidstaten en de industrie moeten vooruitgang boeken op weg naar de doelstellingen van Agenda 2030. De nationale regeringen staan ook onder binnenlandse druk door de inflatiecrisis en de protesten van boeren, en de industrie moet de concurrentie aangaan met andere mondiale spelers die lagere prijzen betalen voor energie en momenteel voldoen aan minder strenge regelgeving. Bovendien bestaat de mogelijkheid dat extreemrechtse partijen meer winst boeken bij de verkiezingen, wat betekent dat we samen met andere maatschappelijke organisaties (CSO’s) moeten optreden tegen desinformatie. Samen met andere maatschappelijke organisaties (CSO’s) moeten we desinformatie bestrijden en werken aan robuustere communicatiestrategieën die verschillende groepen, vooral jongeren en plattelandsbewoners, betrekken.
Maar zelfs in deze lastige context zie ik een grote kans om de politieke richting van de EU in de komende vijf jaar vorm te geven. De kwestie van het levensonderhoud van boeren staat nu bijvoorbeeld op de politieke agenda van verschillende EU-lidstaten en van de Europese Commissie, en dat helpt om ook in minder rijke landen te pleiten voor eerlijke prijzen voor boeren. Daarom heeft de eerlijke handel samen met SOLIDAR de EU-instellingen opgeroepen om de Europese Green Deal (EGD) om te zetten in een Global Green Deal (GGD). De EGD is niet genoeg om te voldoen aan de 2030 Agenda voor Duurzame Ontwikkeling. In zijn huidige vorm kan het zelfs schadelijk zijn voor het milieu en de maatschappij in het Zuiden en kan het de ongelijkheid en armoede ongelijkheid en armoede verergeren.
Zoals veel activisten voel ik me door dit alles gedwongen om harder te werken, om verder te gaan. Ik moet meer in de openbaarheid treden meer naar buiten treden, allianties opbouwen met andere maatschappelijke organisaties, contact leggen met invloedrijke denktanks, met VN-organen, bedrijven en beleidsmakers. Ik moet praten en schrijven over onze behoeften, onze agenda bij Fairtrade International, een wereldwijde organisatie die mede-eigendom is van meer dan twee miljoen boeren in meer dan 70 landen, waar ik werkzaam ben als directeur Global Advocacy. Wat ik doe is ervoor zorgen dat de behoeften en rechten van ondervertegenwoordigde groepen zoals boeren en arbeiders worden gehoord. En sinds ik 18 maanden geleden bij de organisatie ben gekomen, heb ik ruimtes gecreerd voor discussies over gelijkheid, handel, klimaat, duurzame landbouw, en hoe ze elkaar raken.
Ik voel me nederig in deze rol. Ik denk dat het komt omdat pleitbezorging voor Fairtrade niet alleen over abstracte principes gaat die zelfs doorgewinterde pleitbezorgers niet kunnen bevatten, maar het gaat over bestaansmiddelen. Laat het me uitleggen, ik heb het over inkomen en prijzen,en de economie om mensenrechten te laten werken, en laat zien dat eerlijke handel concrete oplossingen biedt voor veel van onze wereldwijde uitdagingen.
Het gaat allemaal om geduld; het kost tijd. Het eerste: vaststellen wat er moet veranderen en welke politieke processen kunnen kunnen helpen om dit te deblokkeren. De tweede stap: breng de omgeving, de beschikbare middelen, de risico’s en de kansen in kaart. En dan begint het werk pas echt. Ik graaf diep. Ik heb een overvloed aan energie en zelfvertrouwen nodig om deel te nemen aan bilaterale ontmoetingen, te spreken op openbare evenementen, urenlang elk detail van een wetsvoorstel te lezen, hiaten en mogelijkheden voor verbetering te identificeren, te zoeken naar de beste formulering te zoeken, urenlang naar commissievergaderingen te luisteren om te noteren wie wat zei, bondgenoten te ontmoeten die een soortgelijke visie delen, en het zowel mondeling als later schriftelijk uitdragen. Als er dan een wet wordt aangenomen (en die lijkt altijd ver af te staan van wat ik die ik oorspronkelijk voor ogen had), moeten we ervoor vechten dat deze goed wordt geïmplementeerd.
Maar pleitbezorger zijn is meer dan alleen mijn werk, het is een deel van mijn nu 42-jarige identiteit, samen met mijn rol als moeder van twee jonge jongens van 4 en 7, echtgenote, dochter en vriendin. En ik moet zeggen dat het best moeilijk is om alles in balans te houden, vooral nu er veel te doen is met zoveel risico’s.
Het begon allemaal toen ik vrijwilliger was bij Amnesty International en me richtte op de mensenrechtensituatie in Tunesië en het Midden-Oosten.. Ik leidde EU-belangenbehartiging en programma’s voor toegang tot gezondheidszorg en onderwijs voor LGBTI. Later werkte ik als EU-vertegenwoordiger bij WaterAid, een NGO die zich richt op water, sanitaire voorzieningen en hygiene. Ik geloof in publieke actie en belangenbehartiging omdat ik geloof in het EU-project, waar het voor staat en de mogelijkheid om positieve verandering teweeg te brengen. Ik heb echter mijn eigen persoonlijke twijfels. Ben ik de juiste persoon om voor boeren op te komen als ik geen bananen- van een kokospalm kan onderscheiden? Moet ik opkomen voor de armen als ik ben opgegroeid in een upper-class gezin in Brussel en weet niet wat het betekent om in precaire omstandigheden te leven? Wie ben ik, een blanke, bevoorrechte vrouw, om te denken dat ik weet wat het beste is als het gaat om mensenrechten?
Wat ik zeker weet, is dat ik enorm bevoorrecht ben dat ik deze baan heb, en daarom probeer ik een zo toegewijd mogelijke activist te zijn als ik kan. Mijn mouwen worden opgestroopt om te werken in wat dit jaar een nog smerigere context is, maar dat is wat nodig is. Ik denk dat ik veel kamillethee zal drinken de komende weken.
https://www.fairtrade.net/news/sleepless-in-an-eu-election-year
