Het drama van 5 mei 1955
Het was 5 mei 1955 en wij de jongens van de Theodorusschool aan de Roerstraat in Amsterdam-Zuid hadden groot feest. De 5de mei was na de Tweede Wereld oorlog een jaarlijks terugkerende nationale feestdag geworden. Iedereen had dus feest en nu vierden we tien jaar bevrijding. Het zou een bijzondere dag worden. Voor ons jongetjes van 12 een diepe teleurstelling. Wat is het tragische verhaal dat elk jaar op 5 mei nog door onze oudere hoofden speelt?
Het begon voor ons, die 5e mei 1955, als een veel belovend feest. In de ochtend moesten alle klassen zich in het gymlokaal verzamelen. Daar was een radio opgesteld. Dat was op zich al een rijk bezit, want veel gezinnen beschikten nog alleen over draadomroep. Koningin Juliana zou een toespraak voor de kinderen houden. Op een bepaalde manier hielden wij van haar. Zij was van de generatie van onze eigen moeders en ook haar kinderen waren van onze leeftijd. Dat gaf een onbepaalde band.
Na haar toespraak werd deze op mooi gedrukt papier uitgedeeld. We gingen nu deelnemen aan het feest. Met vlaggetjes en petjes en toeters liepen en holden we daarvoor samen naar Het Victorieplein, het naburige plein met de Wolkenkrabber. De plek ook waar de Duitsers (‘Moffen’) en Canadezen, 5 jaar daarna, waren binnengekomen.
Op Het Victoriaplein werd een zangwedstrijd voor kinderen gehouden. Wij, kinderen van de Theodorusschool, wisten bij voorbaat dat onze schoolgenoot Richard Fritschy niet kon verliezen.
Hij had het stemmetje van een nachtegaal. Het was in onze kinderziel alsof de aarde stilstond als hij zong. Een kleine jongetje dat zich leek te kunnen vliegen. Kleine Richard was een van de eersten en zong: ‘Daar waren Twee Koningskinderen’. Een droef lied, zo droef, dat je er bij kon huilen. Zo droef dat we er zelfs onze oranje petjes bij afzetten. We zagen dat de jury ook onder de indruk was en hard applaudiseerde. Toch gooide diezelfde jury roet in het eten, onder de indruk van het zangeresje dat haar niet met haar zangkunst had weten te bekoren, maar door het noemen van haar naam. Ze was door een meneer op het podium teruggeroepen met de vraag of haar vader soms de beroemde tenor Willy Alberti was.
Op bescheiden wijze bevestigde zij dat. Het was de toen 10-jarige Willy Verbrugge, de latere Willeke Alberti.
Vele jaren hebben we het Willeke kwalijk genomen, maar nu we wat meer volwassen zijn, moeten we bekennen dat haar niets te verwijten valt. Hoogstens, dat ze zelf nooit vermeld heeft dat toen haar zangcarriere is begonnen. Voor ons was het niet alleen een grote teleurstelling, maar ook een bewijs dat het leven toch wel ook heel onrechtvaardig kan zijn.
Ton Groot en Bert Breij
https://music.metason.net/artistinfo?name=Richard%20Fritschy
Youtubefilmpje hieronder komt van: https://ttliedjes.nl/video/bobbys-brommer-willeke-alberti/
