Ik had de eer om voor de dieren van Solidarity Farm hun belevenissen op te schrijven. Gelijkenis met bepaalde personen lijkt zo bedoeld. Fijn dat ook Napoleon nu bekeerd is. Het is in de stijl van Animal Farm met een vleugje Dickens. Vrolijke Kerst en een Gelukkig Nieuwjaar alvast.
Hg Bert Breij;
Wat er gebeurde in Solidarity Farm
Het kan verkeren!
De Grote Krulstaart van Napoleon
Ergens in een uithoek van het Nederlandse landschap stond een boerderij. Niet zomaar een boerderij, maar eentje waar ooit eenheid en samenwerking hoogtij vierden. De dieren noemden het Solidarity Farm. Hier werd hard gewerkt, samen gelachen en gedeeld. Maar die tijden leken ver weg.
Napoleon, een slank maar zelfverzekerd everzwijn, stond aan het roer van Solidarity Farm. Zijn macht leek hem toevallig in de schoot geworpen, al was dat verre van de waarheid. Zijn krulstaart zwaaide in een ritme dat zowel zijn nonchalance als zijn dominantie weergaf. Zijn ogenschijnlijke bescheidenheid, weerspiegeld in een schijnbaar achteloze tred, werd voortdurend ondermijnd door de blik in zijn ogen: diep, scherp, en gevuld met een mix van ambitie en een onaangename, ijskoude minachting.
Om hem heen scharrelde een groep loyale volgelingen, waaronder een rat die zijn meesterstrateeg was. De rat, een grauw, nerveus wezen met priemende ogen en een tandenknarsende gewoonte, was onmisbaar in Napoleon’s plannen. Hij schopte het zelfs tot vergadervoorzitter van alle gekozen dieren, waar hij met een professioneel gemaakte glimlach het woord voerde. Tijdens de vergaderingen knipoogden hij en Napoleon veelbetekenend naar elkaar, alsof ze een geheime grap deelden.
Napoleon’s invloed strekte zich subtiel maar onmiskenbaar uit. Zijn ambities reikten verder dan Solidarity Farm. In het geheim onderhield hij contact met machtige leiders van andere boerderijen. Deze dictators deelden zijn visie op absolute macht. Samen smeedden ze plannen. “De toekomst ligt in een wereld waar wij alle boerderijen besturen,” zei Napoleon eens tegen de rat, terwijl hij met zijn poot over een vergeelde landkaart wreef. “Eendracht maakt macht, maar alleen als wij de macht hebben.” Kritiek werd door hem snel weggewuifd en weggehoond.
Snowball, de hoop
Snowball was ooit de hoop van Solidarity Farm. Hij was een sneeuwwitte hengst met een sierlijke bouw en helderblauwe ogen, die straalden van vertrouwen en visie. Zijn stem had een bijna magische kracht: helder, krachtig en gevuld met de belofte van vooruitgang. Wanneer hij sprak, leken de dieren even hun zorgen te vergeten. Hij vertelde hen over een boerderij waar iedereen meetelde, ongeacht grootte of sterkte.
Zijn woorden echoën nog steeds: “Solidariteit is geen loze kreet. Het is onze kern. Samen kunnen we bouwen, delen en groeien.”
Hoewel Snowball al lange tijd was verdreven door Napoleon, leefden zijn idealen voort. Zijn naam werd gefluisterd in momenten van hoop en herinnering. Tijdens ellende riepen de dieren zijn woorden in gedachten terug: “In moeilijke tijden vinden we kracht in elkaar.”
Benjamin: De Wijsheid van de Ezel
Benjamin, de oudste van de boerderij, was een ezel van weinig woorden, maar zijn peinzende, grijsgekleurde ogen leken altijd te zien wat anderen niet zagen. Hij stond bekend om zijn kalme, soms cynische opmerkingen die vaak de kern van de waarheid raakten.
“Honger voedt chaos,” merkte hij ooit op, terwijl hij rustig naar de ruziënde kippen keek. “Als we verder willen komen, moeten we leren voorbij onze eigen zorgen te kijken.”
Tijdens welke ellende dan ook nam hij zonder aarzelen altijd de leiding. “Rustig, rustig,” bromde hij tegen een hysterische muis. “Als je blijft rennen, kom je nergens.” Zijn kalme vastberadenheid gaf zelfs de angstigste dieren moed.
De IJzeren Vogel
Napoleon’s meest ambitieuze project was de introductie van de IJzeren Vogel, een glanzend, mechanisch wezen dat hij met trots presenteerde als het begin van een nieuw tijdperk. De vogel had een iriserend, metaalachtig lijf en vleugels die flitsten als de zwaarden van een leger. Zijn ogen – twee scherpe lichtpunten – bewogen voortdurend, alsof hij elk dier analyseerde. Met een monotone, metalen stem piepte hij: “Efficiëntie verhoogt productie. Samenwerking optimaliseert output.”
Benjamin keek opnieuw naar de vogel. “Deze machine bouwt geen nesten voor de zwakken,” zei hij droogjes. “Dat moeten wij doen.” Zijn woorden raakten een snaar bij de andere dieren, vooral bij de kippen, die al jaren werkten zonder erkenning.
De Grote Storm: Het keerpunt
Een storm barstte los met een woede die zelfs de oudste dieren niet eerder hadden meegemaakt. De hemel werd verscheurd door bliksemflitsen, en de regen voelde aan als messen die hun huiden doorboorden. De wind krijste als een wild beest en blies een hooibaal door de lucht alsof het niets woog. Een angstige kip verloor haar evenwicht en klauwde naar een steunbalk, net op tijd gered door Benjamin’s sterke, stabiele greep.
De oude hoofdschuur kraakte gevaarlijk en leek elk moment te bezwijken. “Blijf kalm!” riep Benjamin met een dwingende stem die zelfs boven de storm uit te horen was. “We moeten samenwerken, anders verliezen we alles!”
De paarden, sterk maar doorweekt, trokken zware balken om de instortende schuur te stutten. De muizen sleepten stro en takken naar binnen, hun kleine lichamen trillend van de inspanning. De kippen vormden een keten, waarbij ze zelfs de kleinste kuikens veilig naar de droge binnenplaats brachten.
Remy, de zwerfhond, werd de onverwachte held. Met zijn tanden trok hij een deur open die vastzat door de wind, waardoor de laatste jonge dieren in veiligheid konden komen. Toen hij terugkeerde, drijfnat en met een bloedende poot, staarden de dieren hem even sprakeloos aan voordat ze luid begonnen te juichen.
Napoleon, die eerst roerloos in de deuropening van de hoofdschuur stond, voelde een vreemde steek van schaamte. Hij keek naar de samenwerking om hem heen, en zonder woorden stapte hij naar voren. Hij begon te helpen, eerst onhandig, maar al snel vol kracht en inzet. Voor het eerst zagen de dieren hem als meer dan een leider – hij was één van hen.
De Kraai: Een onverwachte bezoeker
Terwijl de storm was gaan liggen en de dieren uitgeput maar opgelucht aan de wederopbouw begonnen, landde een kraai op een omgevallen boomstam. Zijn veren waren zwart, dof, en vol littekens. Zijn ogen glinsterden scherp in het bleke licht.
“Napoleon,” kraste de kraai, “wat is macht zonder vertrouwen? Wat is een leider zonder zorg? Je kunt ze bedriegen, maar jezelf nooit.”
Zijn woorden sneden door Napoleon heen. De kraai spreidde zijn vleugels en vloog weg. Napoleon bleef achter, zwijgend, terwijl de woorden als een echo in zijn hoofd bleven hangen.
Napoleon’s bekering
Na de woorden van de kraai voelde Napoleon de leegte van zijn ambitie. Macht zonder gemeenschap was niets. Voor het eerst begreep hij wat Snowball altijd had bedoeld. Benjamin, staand naast hem, zei droogjes: “Een storm zonder regen vernietigt, maar bouwt niets op.” Napoleon knikte. Hij wist dat hij moest veranderen – niet voor macht, maar voor hen.
Het Feest van Solidariteit
Het feest na de wederopbouw was eenvoudig maar warm. De dieren vierden hun saamhorigheid, en Napoleon stond op de achtergrond. “Anders,” fluisterde hij. Benjamin knikte: “Omdat het écht is.”
Solidariteit Telt en de Kerstboodschap
’s Avonds zongen de dieren samen:
Solidariteit Telt
Samen bouwen, samen staan,
Niemand hoeft alleen te gaan.
Een vleugel hier, een poot daar,
Elk van ons draagt bij, met zorg voor elkaar.
Ondertekend door en prettig Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar gewenst door:
Snowball: “Voor visie en samenwerking.”
Benjamin: “Voor wijsheid en geduld.”
De kippen: “Voor inzet en zorg.”
De rat: “Voor coördinatie.”
Napoleon: “Voor leren en veranderen.”
De geit: “Voor verzoening en inzet.”
Remy: “Voor moed en bescherming.”
De paarden en muizen: “Voor kracht en vindingrijkheid.”
De Stichting DeSolidariteit: “Voor het bericht”
Solidarity Farm, 24-12-2014
